نگاهی به تاریخ پر فراز و نشیب روابط بریتانیا و ایران طی چند دهه گذشته:
1951: دولت ایران شرکت نفت انگلیس- ایران را ملی کرد و به این ترتیب، جرقه مناقشه میان دو کشور زده شد.
1953: دولت محمد مصدق، نخست وزیر وقت ایران در کودتایی که تحت حمایت بریتانیا و آمریکا قرار داشت، سرنگون شد.
1979: در پی وقوع انقلاب اسلامی ایران، بریتانیا سفارت خود در تهران را تعطیل کرد و دیپلمات هایش را به دفتر حفاظت منافع بریتانیا در سفارت سوئد منتقل کرد.
1988: سفارت بریتانیا در تهران مجددا باز شد.
فوریه 1989: آیت الله خمینی، رهبر فقید ایران، فتوای قتل سلمان رشدی، نویسنده بریتانیایی را به اتهام ارتداد علیه اسلام صادر کرد. این موضوع به قطع روابط دیپلماتیک ایران و بریتانیا منجر شد.
سپتامبر 1990: روابط دو کشور مجددا برقرار شد اما در سطح کاردار محدود ماند.
مه 1997: محمد خاتمی، سیاستمداری اصلاح طلب، رئیس جمهور ایران شد و روی کار آمدن او به تلاش هایی برای عادی سازی روابط میان دو کشور منجر شد.
سپتامبر 1998: روابط با بریتانیا به سطح سفیر برگشت. این پس از آن بود که دولت خاتمی موافقت کرد از ترغیب مسلمانان برای اجرای فتوای قتل سلمان رشدی خودداری کند.
ژانویه 2000: کمال خرازی، وزیر خارجه ایران، از لندن دیدار کرد.
سپتامبر 2001: جک استرا نخستین وزیر خارجه بریتانیا بود که از سال 1979 به ایران سفر کرد. آن سفر به عنوان بخشی از تلاش ها برای ایجاد ائتلافی علیه طالبان در افغانستان انجام شد.
فوریه 2002: روابط رو به بهبود بریتانیا با ایران پس از آنکه تهران دیوید ردووی را به عنوان سفیر جدید بریتانیا رد کرده و او را جاسوس خواند، متحمل ضربه ای عمده شد.
ژوئن 2003: در خلال نگرانی های فزاینده بین المللی در این مورد که ایران ممکن است در صدد تولید سلاح های هسته ای باشد، بریتانیا ایران را ترغیب کرد درهای مراکز هسته ای خود را به روی بازرسی های دقیق تر بگشاید.
21 اوت 2003: مقام های بریتانیایی هادی سلیمان پور دیپلمات ایرانی را که از سوی آرژانتین در ارتباط با اتهامات تروریستی تحت تعقیب است، بازداشت کردند. ایران خواستار آزادی فوری آقای سلیمان پور و عذرخواهی دولت بریتانیا شد.
27اوت 2003: علی آهنی، معاون وزارت خارجه ایران، برای ملاقات با جک استرا به بریتانیا سفر کرد. آقای استرا گفته بود نمی تواند در مسائل قضائی دخالت کند. ایران گفت امیدوار است کار به فراخوانی سفرا از پایتخت های متقابل نکشد، اما افزود که همه گزینه های قانونی و دیپلماتیک مد نظر است.
سپتامبر 2003: ایران سفیر خود را "برای رایزنی" از لندن فراخواند و در تهران گلوله هایی به سوی سفارت بریتانیا شلیک می شود.
نوامبر 2003: ایران پس از میانجیگری وزیران امور خارجه بریتانیا، آلمان و فرانسه گفت برنامه غنی سازی اورانیوم را به حال تعلیق درمی آورد و اجازه بازرسی های سرزده از تاسیسات اتمی اش را به سازمان ملل می دهد.
مه 2004: یک رشته تظاهرات پی در پی بیرون سفارت بریتانیا در تهران انجام می شود، که طی آن تظاهرکنندگان از نیروهای آمریکایی و بریتانیایی به خاطر نبرد در نزدیکی شهرهای مقدس شیعه در عراق انتقاد می کنند.
18 ژوئن 2004: بریتانیا، آلمان و فرانسه پیش نویس قطعنامه ای را در آژانس بین المللی انرژی اتمی تنظیم می کنند که ایران را به خاطر فقدان همکاری با بازرسی های آژانس "مذمت" می کند.
21 ژوئن 2004: هشت ملوان بریتانیایی پس از آنکه ظاهرا قایق آنها در نزدیکی مرز عراق در آب های ایران سرگردان می شود توسط نیروی دریایی ایران بازداشت شدند. آنها سه روز بعد در پی مذاکره دیپلمات های بریتانیایی با مقام های ایرانی آزاد شدند.
28 سپتامبر 2005: دانشجویان در ایران در اعتراض به نحوه عملکرد بین المللی نسبت به برنامه اتمی ایران، به سوی سفارت بریتانیا در تهران سنگ و کوکتل مولوتف پرت کردند.
15 اکتبر 2005: انفجارهایی در شهر اهواز در جنوب غربی ایران باعث مرگ چهار نفر شد. ایران عوامل اطلاعاتی بریتانیا را در این مورد متهم کرد. بریتانیا این اتهام را رد کرد.
25ژانویه 2006: ایران گفت بمبگذارانی که هشت نفر را در بمبگذاری های دیگر در اهواز کشتد، با سازمان های اطلاعاتی بریتانیا ارتباط داشتند.
13 نوامبر 2006: تونی بلر، نخست وزیر بریتانیا در یک سخنرانی تاکید کرد که نگرش بریتانیا نسبت به ایران ملایم تر نشده است.
23 دسامبر 2006: شورای امنیت سازمان ملل با تصویب یک قطعنامه، تحریم هایی را به خاطر برنامه اتمی ایران بر آن کشور تحمیل می کند. بریتانیا از نویسندگان پیش نویس این قطعنامه بود.
23 مارس 2007: به گفته وزارت دفاع بریتانیا، پانزده تن از پرسنل نیروی دریایی بریتانیا توسط نیروهای ایرانی در آب های خلیج فارس در نزدیکی سواحل عراق دستگیر شدند.