در آمریکا و کانادا 66 درصد از دارایی های مردم، داراییهای غیرواقعی (مالی) است و 34 درصد دارایی واقعی مانند زمین و ماشین و خانه و... است. در ایران 5 درصد از دارایی های مردم، دارایی مالی است داراییهای مالی هم داراییهایی است که مولد هستند، ارزش افزوده اضافی دارندو کشورهایی که بخواهند موفق باشند باید به سمت گسترش داراییهای مالی بروند. یعنی تفاوت ما با کشورهای دیگر این است که هم بازار مالی در کشور ضعیف است و هم فرهنگ ضعیفی دارد. یعنی وقتی یک نفر پول دستش می آید، سریع آن را تبدیل به طلا و زمین و ماشین و... می کند و کسی سهم نمی خرد. بخش تعاون در ایران در حدود 15-16 میلیون عضو دارد. اصل 44 قانون اساسی هم یکی از بخشهای مهم اقتصادی را تعاون می داند. ما سهام عدالت را در بخش خصوصی وارد نکردیم بلکه وارد بخش تعاون کردیم. با این کار در حدود 35 میلیون نفر در آینده در بخش تعاون سهامدار می شوند یعنی در حدود 50 درصد جمعیت کشور. من هم قبول دارم که ما در کشور به گسترش بازار سرمایه و فرهنگ سرمایه بیشتر نیاز داریم. ما باید این کار را در کشور نهادینه کنیم و در حال حاضر در حال انجام دادن این کار هستیم. در ایران بخش خصوصی بنیه وارد شدن ندارد. کدام بخش خصوصی می تواند فولاد مبارکه را بخرد؟ البته مسئله امنیت سرمایه هم در ایران وجود دارد
بقیه در سایت خدمت: لینک